MET Z’N ACHTEN
Het was een klein gezelschap deze keer: Margot, Conny, Josje, Eke, Marion, Gerard, Harm en ondergetekende.
Allereerst verwelkomde we Josje Boetzkes! Zij voelde zich meteen thuis in de groep en dat was ook voor iedereen duidelijk. Ze schildert abstract. Kijk op haar website: josjeboetzkes.com en je leest dat ze op 7 april 1962 is geboren dus ze haalt de gemiddelde leeftijd van de Souzagroep weer naar beneden constateerde een van de acht aanwezigen.
Ondanks de halvering van de groep werd er deze schilder dag toch geïnspireerd en volhardend gewerkt. Met tussendoor genieten van de soep van Eke en de koek bij de koffie en thee van Margot.Dat alles gegarneerd met een flinke dot humor.
De volgende souzadag is op zaterdag 25 juni. Dan komt Hillie ons begeleiden coachen en ondersteunen. Dit is haar plan:
WORKSHOP MET PROJECTIES:
In deze workshop leer je op een heel andere manier kijken naar je onderwerp. Je gaat op andere wijze schilderen: je kijkt en vertrouwt op wat je ZIET en niet op wat je weet. Je handen doen wat je ogen zien. Je gaat spontaan in kleur aan de slag naar aanleiding van een vage, onscherpe projectie van een voorstelling, waarin je alleen vlekken en kleuren kunt onderscheiden. Je hebt dus wel een beeld waarnaar je werkt, maar je herkent het beeld niet. De projectie werkt in stappen toe naar een scherpe weergave en je zult verrast zijn over het beeld waaraan je geschilderd hebt. Uiteindelijk werk je dus in enkele stappen toe naar uitwerken van de details. Dit is een goede oefening in het analytisch en gelaagd leren kijken naar je onderwerp. Deze manier van kijken en schilderen verdiept je werk en werkwijze.
Een wat deden we op de afgelopen Souzadag 21 mei 2022?
Harm schilderde op een groot doek een abstract ‘stadsgezicht’. Blokken en verticale objecten. Werk in uitvoering. In een dag is de stad niet geschapen, maar wel vorm gegeven. Als het begin niet deugt dan gesso. Maar dat was niet nodig, langzaam kwam het beeld tevoorschijn, nog niet voor de aanwezigen, want er was deze keer geen nabespreking.
Eke schilderde haar jongste kleinkind. En als de uitdrukking het beeld komt tevoorschijn uit het doek– als dat tenminste een bestaande uitdrukking is- ergens voor geldt dan is het wel voor het portret van Ekes kleinkind. Tongetje nog wat losjes in de mond, de oogjes wat groot, maar het lacht, ook al horen we het niet. Gelukkig maar…. Het zien lachen is de kunst die Eke als geen ander verstaat. De volgende keer neemt ze het levend beeld mee, beloofd!
Marion bracht de Prinses van Zweeloo helemaal tot leven. Even wenste ik die prinses te zijn, zo vrolijk tussen de dansende juwelen en zo jong. Maar je weet kort daarop stierf ze. Nee dan maar old and uggly…en een lang leven zonder juwelen. Maar een prachtig beeld op doek dat straks een plekje krijgt op de expositie van de gemeente Coevorden.
Conny had een groot doek bij zich met stilistische figuren alsof ze zijn gegoten en nog worden gegoten in glas of in ander materiaal. De figuren los van elkaar maar toch ook weer in dezelfde abstracte stijl. Helaas moest ze haar boot te water laten zodat er geen tijd meer was voor de finishing touch.
Margot was de hele dag verdiept in miniatuurtjes. Kleine mooie stukjes halen uit eerder geproduceerd werk. Dat is nog geen eenvoudig klusje blijkt, want hoe bepaal je met behulp van een passe-partout wat mooi is. En wat is mooi. Gaat het om compositie, kleur, vorm of formaat. Dat is een interessant proces en wat mij betreft voornamelijk een kwestie van gevoel.
Gerards boerderij is zo langzamerhand een monument. Een idyllisch plaatje dat wel. Ik vraag me vaak af of ik daar zou willen wonen. Eenzaam en alleen in het lege land, wel het mooie land. En Gerard verzekerde dat er nog wat wolkjes bijkomen. Ja want zonder wolken is het leven saai als daar achter maar de zon tevoorschijn komt.
Josje, onze nieuwe aanwinst. (Dat is dubbelop. Aanwinst is al nieuw, maar dat terzijde.) Dat Josje zich in onze illustere groep meteen thuis voelde bleek wel uit de geïnspireerde manier waarop ze aan de slag ging. Ze schilderde haar hondje dat net was gesteriliseerd. Hondje nog niet helemaal uit de verf, maar zit er dik in dat het goed komt. En daarna een abstract mannenhoofd, met blokjes ingekleurd. Dat doet ze met papiertjes die ze op het doek plakt en er dan tussendoor schildert. Zo ontstond er een soort ‘blokhoofd’ maar wel een spannende kop waarin veel omgaat, maar je weet niet wat. Das maar gelukkig, denk ik dan.
En ik ben bezig met het project dat is geïnspireerd door opmerkingen van onze vorige begeleider, Ruud: maak het landschap abstract met lijnen over en onder elkaar. Ik heb het werk van ene Nanninga uit de vorige eeuw daarom bekeken, niet afgekeken en maar ben er ook van af geweken. Maar het ging om het idee. Inmiddels heb ik vijf doeken in die stijl die vanaf begin juni te zien zijn op een expositie in De Schans in Emmerhout, Emmen. Overigens een prachtige expositieruimte. Van harte aanbevolen.
Dit was het weer voor vandaag: volgende keer Hillie met zeker een werkbespreking achteraf!!!!!
Met zonnige groet, hopelijk niets vergeten, Marscha
